ساعت هفت صبح وقتی آفتاب تازه از بام خانهها سرک میکشد و هیاهوی صبحگاهی شهر به اوج خود میرسد، مریم مجرد سکوت آشنای خانه را پشت در میگذارد و وارد جریان تند زندگی میشود. درست در همان ساعتی که مدارس از شور و هیاهوی کودکان پر میشود و خیابانها از همهمهی عجلهی کارگران، حالا با اطمینانی آرام بر فرمان تاکسی قرار میگیرد. شروع کار او در این ساعت، نه یک رفتوآمد ساده، که یک گذر است؛ گذر از حریم خصوصی عشق به عرصهی عمومی خدمت. در میان ترافیک سنگین صبح، نگاهش جستوجوگر چهرهی مسافرانی است که هر یک تکیهگاهشان به حرکت اوست. رانندگی در مسیر مادری، از هشت صبح آغاز میشود؛ وقتی که فرمان، ادامهی طبیعی همان نوازش صبحگاهی میشود و هر مسیر، پیوندی است بین دو جهان به ظاهر دور: خانه و شهر.