ساختمان زندان سیاسی با مساحتی در حدود 5 هزار متر مربع دارای فضاهای گوناگون و متنوعی است که روایتگر تاریخ انقلاب و مبارزان انقلاب اسلامی است.
پس از کودتای 28 مرداد 1332 علاوه بر ساخته شدن ساختمان های الحاقی به زندان قصر و همچنین استفاده از زندان شماره 3(در ساختمان مارکوف) که پذیرای بسیاری از مبارزین سیاسی مانند شهید نواب صفوی و یارانش، شهید عراقی، آیت الله طالقانی و چهره های فرهنگی مانند احمد شاملو، مهدی اخوان ثالث، نجف دریا بندری و... بود با افزایش تعداد زندانیان سیاسی و کافی نبودن فضای زندان های شماره 3 و 4 در اوایل دهه 30 تصمیم به ساخت زندانی مخصوص سیاسیون گرفته می شود این زندان که به گفته علی عمویی از ابتکارات رزم آرا بوده است، در گوشه شمال شرقی محوطه زندان قصر ساخته می شود.
محمدعلی عمویی در بخشی از کتاب دُرد زمانه در جایی که خاطرات سال 1338 را شرح می دهد، درمورد زندان سیاسی گفته است:... امتداد جاده شوسه به ساختمان محکم و تاز ه سازی می رسید که برخلاف سایر بناهای زندان قصر که مصالحشان آجر و گچ بود، از بتن آرمه ساخته شده بود. با ساخته شدن زندان شماره 2 قصر کلیه زندانیان سیاسی تبعیدی به تهران عودت داده شدند و در آن زندان تازه ساز جایگیر شدند. این زندان از چهار بند و سه حیاط تشکیل می شد. پس از عبور از در بزرگ آهنین و به دنبال آن از در میله ای، به هشتی مربع شکل نسبتا بزرگی میرسی که دفتر زندان و درهای اطاق ملاقات و بندهای مختلف به آن باز میشدند. بند یک رو برو (شمال)، اطاق ملاقات، بند 2 و حیاط مربوط در شرق و دفتر زندان، بند 3 و حیاط بزرگ در غرب واقع بودند.
شنبه ۲ اَمرداد ۱۳۹۵
عکاس: ساناز دریایی
ذکرا و فرزاد زوج خوش ذوقی هستند که برای زنده نگه داشتن خاطرات نوستالوژیک خود ،دستی به سر و روی یک فولکس آبی قدیمی کشیده اند و آن را تبدیل به یک کافه راه سیار لوکس کرده اند. از عمر افتتاح این کافه سیار ۱۶-۱۵ روز بیشتر نمی‌گذرد؛ اما در همین مدت کم کلی هوادار پید کرده است.
چهارشنبه ۶ اَمرداد ۱۳۹۵
عکاس: ساناز دریایی
موزه صبا یا موزه استاد ابوالحسن صبا که در کوچه صبا در اواسط خیابان ظهیرالاسلام در خیابان جمهوری نرسیده به میدان بهارستان تهران قرار دارد مربوط به استاد ابوالحسن صبا، استاد برجسته موسیقی ایرانی است. ابوالحسن صبا علاوه بر نوازندگی، دستی نیز بر آهنگسازی داشت و همچنین آشنایی خوبی با ادبیات کلاسیک ایران داشت. این موزه هنری، خانه شخصی ابوالحسن صبا است و دارای نمای قدیمی و در چوبی می‌باشد که بر اساس وصیت او در ۲۹ آبان ۱۳۵۳، توسط دانشکده هنرهای زیبا به موزه تبدیل شد. این مجموعه کوچک در حال حاضر توسط دفتر موسیقی معاونت امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی اداره می گردد.
چهارشنبه ۱۳ اَمرداد ۱۳۹۵
عکاس: ساناز دریایی
در گرمای ظهر تابستان تهران شهروندان هر کدام به نوعی اوغات فراغت خود را سپری می کنند.
سه شنبه ۱۹ اَمرداد ۱۳۹۵
عکاس: ساناز دریایی
نمایش شمس پرنده به کارگردانی پری صابری و بازیگری محمد حاتمی و سیروس اسنقی در کاخ سعدآباد (ایوان عطار) به روی صحنه رفت.
یکشنبه ۲۴ اَمرداد ۱۳۹۵
عکاس: ساناز دریایی
نخستین دوره مسابقات دراگون بوت استخری قهرمانی کشور (ویژه بانوان) که در استخر مجموعه ورزشی شهید شیرودی تهران جریان داشت با قهرمانی تیم تهران به پایان رسید. به گزارش روابط عمومی انجمن دراگون بوت ایران، این مسابقات با حضور ۲۴ تیم از استان های مازندران، گیلان، بوشهر، تهران، کرمانشاه، قزوین، اصفهان و هرمزگان برگزار شد. در پایان این مسابقات تیم تهران به مقام نخست رسید و تیم های هرمزگان و باشگاه کارمیسین هیات انجمن های ورزشی کرمانشاه به ترتیب مقام های دوم و سوم را کسب کردند.
و کاپ اخلاق این دوره از مسابقات به تیم ساری از استان مازندران اعطا شد.
دوشنبه ۲۵ اَمرداد ۱۳۹۵
عکاس: ساناز دریایی
این مجموعه از مجسمه‌های مینیاتور توسط خود هنرمند در سال ۱۳۹۱ به باغ موزه اهدا شده است. جهانگیر ارجمند مجسمه‌ساز خود‌آموخته، کوشید تاریخ فرهنگی، اجتماعی، سیاسی این سرزمین را در تندیس‌های خود جاودانه کند. این استاد مجسمه ساز که همه آثارش را از یونولیت (مادّه‌ای بی‌ارزش که به جرئت می‌توان گفت هیچ مجسمه‌ساز دیگری برای ساخت مجسمه‌هایش از آن استفاده نکرده است.) ساخته است با چنان ظرافتی تندیس های کوچکی از بزرگان تاریخ ایران و مردم کوچه و بازارخلق کرده است که هر بیننده ای را حیرت زده می کند. وی از کودکی به نقاشی به خصوص طراحی از چهره، علاقه بسیار داشت و همواره چهره دوستان و معلمان خود را به تصویر می‌کشید. وی از ۴۴ سالگی بدون بهره‌گیری از محضر هیچ استادی به مجسمه‌‌سازی روی آورد. ابزار کار او تنها یک تیغ ریشتراشی نیمه شده است. دستانِ هنرمند ایشان حتی در ۹۱ سالگی آنچنان با مهارت و استادی از دل یونولیت به‌وسیله تیغ ریشتراشی تندیس زیبا برون می‌آورد که چشم هر بیننده‌ای بر کار آن خیره می‌ماند. روش کار استاد ارجمند چنین بود که وی ابتدا با تیغ ریشتراشی از دل یونولیت حجم کلی را بیرون می‌آورد، سپس با همان تیغ به ساخت جزئیاتی مانند چشم و لب و دندان می‌پرداخت، بعد از پرداخت به‌وسیله سمباده‌های نرم، روی صورت را با توجه به رنگ چهره، جوراب زنانه نازک می‌چسباند و در نهایت صورت را گریم می‌کرد. رنگ‌گذاری بر روی چهره، به وجود آوردن ابرو، مو، ریش و سبیل به وسیله پشم‌گوسفند خود‌رنگ و در مواردی موی انسان انجام می‌شد. دوخت و دوز لباس، کفش و کلاه، همگی با دقت فراوان در انتخاب جنس و رنگ پارچه صورت گرفته و در نهایت با دست دوخته شده است. ساختن ابزار و و سایل پیرامون تندیس‌ها نیز به وسیله یونولیت، کاغذ، مقوا، چوب و وسایل کوچک دور‌ریختنی انجام شده که در نهایت هنرمندی، دقت و ظرافت هر کدام بر سر جای خود قرار گرفته‌اند. شایان ذکر است مجموعه تندیس‌های مردم‌شناسی اقوام ایرانی ایشان توسط سفارت آلمان خریداری و به آن کشور منتقل شده است، همچنین تعدادی از تندیس‌های ایشان در موزه صنایع دستی ولنجک و تعدادی از آثار ایشان در آمریکا نگهداری می‌شود.
چهارشنبه ۲۷ اَمرداد ۱۳۹۵
عکاس: ساناز دریایی
خیابان ظهیرالاسلام که امروز بازار کاغذ، مقوا و چاپ تهران است، زمانی نه چندان دور، باغ نگارستان فتحعلی‌شاه قاجار بوده است.در گذشته ناشران بسیاری در خیابان ظهیرالاسلام مشغول به کار بودند. به مرور زمان، چاپخانه‌های زیادی نیز در نزدیکی محله ظهیرالاسلام، مخبرالدوله و ملت فعالیت خود را آغاز کردند.در دهه 50 به مرور کاغذفروشان از سایر نقاط تهران نیز به این خیابان نقل مکان کردند. امروزه علاوه بر فروش و عرضه انواع کاغذ، خدمات چاپ تجاری نیز در خیابان ظهیرالاسلام انجام می شود.
یکشنبه ۳۱ اَمرداد ۱۳۹۵
عکاس: ساناز دریایی